TERUGGEVONDEN FOTO
Een oud fototoestel staat bij ons als sier op de kast. Hij heeft zijn werk vroeger goed gedaan.
Ik heb hem vanaf 1967, op mijn 12e verjaardag goed gebruikt.
In die winter van 1967 krijg ik op mijn verjaardag het toen ook al oude toestel. Zwart en leuk om te zien.
Cadeau van mijn vader. Ook hij heeft dit toestel ooit gekregen toen hij nog jong was.
Ik ben er zo blij mee… en diezelfde dag loop ik naar buiten, bij ons op het platteland om te kijken wat voor foto ik er mee maken kan.
In de tuin zie ik niks bijzonder, achter het huis is een schoolgebouw, het schoolplein, de kleuterschool en daarachter kan je een hek open doen naar de boomgaard.
Ik loop naar een slootje in de boomgaard, buig me wat naar rechts en eindelijk, ja.. dit wordt MIJN FOTO.
Ik ben trots op het resultaat en ondanks het feit dat ik veel dingen van vroeger heb weggedaan, deze foto heb ik altijd bewaard.
Afgelopen vrijdag ben ik een kast gaan opruimen en wat was ik gelukkig dat ik deze foto weer zag. Van deze foto heb ik altijd gezegd dat ik hier nog een leuk schilderij van wil maken. Een schilderij met misschien iets meer kleur, maar zeker herkenbaar als in deze foto.
Wil je weten hoe mijn eerste foto er uit zag? Kijk direct hieronder.
En hieronder zie je nog van een andere beeldend kunstenaar een leuk schilderij. Het heeft toch altijd wel wat om bomen te schilderen. Bomen die hun takken verlangend naar de hemel uitstrekken… Ik kan daar zoveel symbolen in zien, genoeg voor een nieuw blog.
Groeten van Rita Koolstra
Heb je interesse in mijn iPadkunst-academie? klik dan hier.
Rita Koolstra 
Dank je wel…en dat voor een 12-jarig meisje:). leuk dat je je die winter ook nog kan herinneren.
Een hele mooie foto. Nostalgisch natuurlijk en ook een prachtige vlakverdeling, ondanks het feit dat de horizon halverwege de foto staat. Dat komt door de lijnen van de bomen en de sloot denk ik. Een schilderij zou in dit geval ook best met weinig kleur kunnen. Januari 1967. Laat ik me die tijd nog herinneren! Een echte winter.
Dank je Kris.. ik weet ook nog dat we als kleine kinderen met onze papa langs knotwilgen liepen en mijn vader vertelde dat in die holle knotwilgen echt kaboutertjes woonden. Je wist dat het niet waar was, maar je geloofde het toch.. heerlijk toch? Ik heb echt iets met knotwilgen en nu je het zegt, een docent van mij zei eens dat ze nog nooit iemand was tegen gekomen die een behoorlijke knotwilg kon tekenen.. dat prikkelt mij om ooit de mooiste en beste knotwilg te tekenen die er bestaat!
Ach ja, wat mooi. Knotwilgen stemmen toch al tot weemoedigheid, vind ik. Ze zijn prachtig. Ik ben benieuwd naar het schilderij dat je ervan gaat maken. Hartelijkst, Kris.